پرویز صدیقی پارسی، که با نام هنری پرویز یاحقی شناخته میشود، یک موسیقیدان، آهنگساز و نوازندهی چیرهدست ویولن از ایران بود. او ترانههای ماندگار و جاودانهی بسیاری خلق کرد که هنوز در یادها زنده است. در ادامه، با زندگی و آثار این هنرمند بزرگ بیشتر آشنا میشویم.
زندگینامه پرویز یاحقی
بر اساس روایتی که خودش نقل کرده، در دوران بچگی به خاطر شرایط کاری پدرش، به همراه خانواده به لبنان رفت. پس از مدت کوتاهی، به دلیل دوری از عشق همیشگیاش، یعنی ویولن، حالش به شدت بد شد و نزدیک به مرگ شد. پزشکان به خانواده توصیه کردند که خواسته او را بپذیرند. به همین دلیل او را به ایران فرستادند تا نزد دایی هنرمندش، حسین خان یاحقی، برود و از او آموزش ببیند.
او از همان سنین کم نزد داییاش، حسین یاحقی، زندگی میکرد و موسیقی را از او یاد گرفت. از کودکی با هنرمندان مشهوری مثل ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی و علیاکبر شهنازی آشنا شد و مدتی نیز نزد ابوالحسن صبا به فراگیری موسیقی پرداخت.
تغییرنام به یاحقی
پرویز در دوران تحصیل در دبستان پروانه، همکلاس مجید نجاحی، نوازنده چیرهدست سنتور بود. او اولین بار در سال ۱۳۲۷ به رادیو رفت و قطعهای را با ساز خود اجرا کرد. پدرش به او اجازه نداد از نام خانوادگی اصلی خود، یعنی صدیق پارسی، استفاده کند؛ به همین خاطر، پرویز نام خانوادگی دایی خود، یاحقی، را انتخاب کرد.
او حدود سال ۱۳۳۱ به دلیل عشق به نوشتن، با روزنامهها همکاری کرد و تا سال ۱۳۳۴ به عنوان خبرنگار فعالیت داشت.
پرویز یاحقی از سال ۱۳۳۴ و همزمان با ورود معینیان به رادیو و ادارهای که بعدها وزارت اطلاعات نام گرفت، به شکل جدیتری در رادیو مشغول به کار شد و چند آهنگ برای خوانندگانی مانند منوچهر همایونپور و داریوش رفیعی ساخت.
اولین آهنگ او برای غلامحسین بنان در برنامه گلهای رنگارنگ، با نام «ای امید دل من کجائی» ساخته شد که امروز نیز نسخه صوتی آن در دسترس است. او در سال ۱۳۴۲ یک دختر نوجوان با استعداد را به دنیای موسیقی معرفی کرد که نام هنری مهستی را برای خود برگزید.
یاحقی در طول چند سال زندگی مشترک با حمیرا، آهنگهایی نیز برای او ساخت. از او تکنوازیهای بسیاری در برنامه گلها به یادگار مانده که نوارهای آنها موجود است. پرویز یاحقی را میتوان یکی از بزرگترین نوازندگان بداههنواز در موسیقی ایرانی دانست و نام او در کنار جلیل شهناز و حسن کسایی، یادآور سه نوازنده برجسته موسیقی ایران است.
سبک نوازندگی او روی بسیاری از نوازندگان بعدی تأثیر گذاشت. از جمله کسانی که از ساز یاحقی تأثیر پذیرفتند، میتوان به سیاوش زندگانی، مجتبی میرزاده، بیژن مرتضوی، اسدالله ملک و صدرا فلاحی اشاره کرد.
آثار برجای مانده از یاحقی
در طول دوران فعالیت هنری خود، با هنرمندان سرشناس بسیاری همکاری کرد. از جمله این هنرمندان میتوان به غلامحسین بنان، ادیب خوانساری، داریوش رفیعی، حسین قوامی، حسین خواجهامیری، اکبر گلپایگانی، محمدرضا شجریان و بسیاری چهرههای برجسته دیگر اشاره کرد.
از میان آثار بهیادگار مانده از این هنرمند فقید میتوان به قطعاتی همچون افسانه، بیداد زمان، گردباد، آهنگ محبت، هدیه عشق، پر بسته، اشک سپهر، با دلم مهربان شو، مرا نفریبی، مرا تنها نگذاری، خدایا تو دانی، بهار نورسیده، امید جان من، هم نفسم کو، چه کنم ای خدا چه کنم، بهانه تو، میزده و … اشاره کرد.
درگذشت پرویز یاحقی
در ده سال آخر زندگیاش، پرویز یاحقی از مردم فاصله گرفت و در تنهایی زندگی کرد. در آن سالها، تنها همدم و مونس او موسیقی بود. اما در چند سال پایانی عمر، بر اثر آسیب ناشی از یک سانحه رانندگی، دیگر نمیتوانست ویولن بنوازد. این اتفاق، ضربه روحی بزرگی به او وارد کرد.
سرانجام در سیزدهم بهمن ماه سال ۱۳۸۵، این استاد بیهمتای ویولن، در سن ۷۱ سالگی و در اثر ایست قلبی در تهران چشم از جهان فروبست. روحش شاد و یادش گرامی.