ری چارلز رابینسون، که همه او را با نام هنری “ری چارلز” میشناسند، یک موسیقیدان سرشناس آمریکایی بود. او نوازندهٔ چیرهدست پیانو و سازهای کلاویهای و همچنین خوانندهای در سبکهای جاز و ریتماندبلوز به شمار میرفت. بسیاری از مردم، ری چارلز را به خاستعداد چشمگیرش در موسیقی میشناسند، در حالی که او در تمام طول زندگیاش نابینا بود. در ادامه، بیشتر با این اسطورهٔ نابینای موسیقی آشنا خواهیم شد.
ری چارلز رابینسون
ری چارلز که نام اصلیاش رابینسون پسر بود، فرزند بیلی رابینسون و آرتا ویلیامز به شمار میرفت. پدر و مادرش هر دو کارگر بودند. او از کسانی بود که راه را برای موسیقی سول و نواختن پیانو باز کرد و تأثیر بزرگی روی ریتم اند بلوز گذاشت. ری چارلز توانست حال و هوای سول را به همه گونههای موسیقی، از آهنگهای کانتری گرفته تا قطعات معروف پاپ، اضافه کند. حتی فرانک سیناترا درباره او گفته: «تنها نابغه واقعی در حرفه ما».
از دست دادن بینایی در کودکی
ری چارلز در سنین کم بینایی خود را از دست داد. اگرچه نابینایی زندگی را برایش دشوار کرد، اما باعث شد در یکی از مدارس ویژه در فضای نژادپرستی آن زمان آمریکا ثبت نام کند. اولین درسهای موسیقی او در همین مدرسه آغاز شد.
ری چارلز یکی از برترین آهنگسازان سده بیستم شناخته میشود. شمار زیادی از هنرمندان عرصه موسیقی معتقدند در سبک کار و نحوه اجرایشان، از او الهام گرفتهاند.
زندگی نامه
ری چارلز رابینسون وقتی فقط شش سال داشت، در اثر بیماری آب سیاه بینایی خود را از دست داد. اولین کسی که به او موسیقی آموخت، صاحب یک مغازه کوچک در محلهشان بود. ری از سه سالگی به آن مغازه میرفت و با دقت به نواختن پیانوی او نگاه میکرد. همان مرد بود که ملودیهای ساده را به ری یاد داد و اولین قدم را برای تبدیل شدن پسری فقیر به یک موزیسین بزرگ برداشت.
وقتی ری هفت ساله شد، یک مؤسسه خیریه به او بورسیه داد تا در مدرسهای مخصوص کودکان نابینا و ناشنوا درس بخواند. در مدرسه سنت اگوستین، او با دنیای موسیقی آشنا شد و نواختن سازهای مختلف را یاد گرفت. متأسفانه در پانزده سالگی هر دو والدین خود را از دست داد.
در میانههای دهه ۱۹۴۰، او در فلوریدا شروع به کار در زمینه موسیقی کرد. پس از مدتی پسانداز، در سال ۱۹۴۷ به سیاتل نقل مکان کرد و کار جدی خود در موسیقی را آغاز نمود.
ری به شکل آکادمیک، آهنگسازی و نواختن سازهایی مثل پیانو، ارگ، ساکسوفون، کلارینت و ترومپت را فرا گرفت. سلیقه موسیقایی او بسیار گسترده بود؛ هم از آثار هنرمندان معروف آن زمان مانند Artie Shaw و Count Basie لذت میبرد و هم به موسیقی کلاسیک آهنگسازانی چون شوپن و سیبلیوس علاقه داشت. اما بیش از هر چیز، موسیقی انجیلی و بلوز بود که قلب او را تسخیر کرده بود. این عشق به سبکهای گوناگون، به وضوح در آثارش دیده میشود.
در سال ۱۹۵۱، آهنگ «Baby Let Me Hold Your Hand» او برای اولین بار در بین ۱۰ آهنگ برتر جدول موسیقی قرار گرفت. در آن دوره، موسیقی R&B و سول هواداران خود را داشت، اما در اواخر دهه ۵۰، ری چارلز با استفاده از انرژی راک اند رول و صدای پیانوی الکتریک، ترانه «What’d I Say» را اجرا کرد و توجه طرفداران موسیقی پاپ را نیز به خود جلب نمود.
ترانه «آنچه میگویم»
شاید بتوان بهترین اثر ری چارلز در دوران همکاریاش با گروه رائلتس را آهنگ «آنچه میگویم» دانست. این قطعه با نواختن ریتمیک و شاد ری روی پیانو الکتریکی شروع میشود و سپس صدای گرم خوانندگان زن گروه به آن میپیوندد. هماهنگی بین اعضای گروه و دیگر نوازندگان با صدای ری و موسیقیاش واقعاً بینظیر است. جالب اینجاست که این آهنگ در ابتدا به صورت بداهه خلق و اجرا شد و خیلی زود در میان مردم محبوبیت فراوانی پیدا کرد.
در شروع دهه ۱۹۶۰، او دو آهنگ ماندگار «هیت د رود جک» و «آنچین مای هارت» را به علاقهمندان موسیقی سول تقدیم کرد و در همین دوره به اوج محبوبیت رسید.
ری چارلز رابینسون تا اوایل دهه ۱۹۶۰ در اوج شهرت و موفقیت باقی ماند، اما از سال ۱۹۶۵ به دلیل مشکل اعتیاد، برای حدود یک سال از دنیای موسیقی کناره گرفت. سپس در سال ۱۹۶۶ با انتشار ترانه «لتس گت استوند» دوباره توانست جایگاه خود را بازیابد.
در سال ۲۰۰۲، او آلبومی منتشر کرد که در آن به همراه بزرگان موسیقی مانند بی.بی. کینگ، ویلی نلسون، مایکل مکدونالد و جیمز تیلور دوئت خوانده بود. این آلبوم با استقبال بسیار خوبی از سوی مردم روبرو شد.
درگذشت
ری چارلز رابینسون در سال ۲۰۰۳ به دلیل بیماری، عمل جراحی انجام داد. او سرانجام در دهم ژوئن سال ۲۰۰۴، در خانهاش در بورلی هیلز درگذشت.