تحقیق در مورد بیماری گال ، علائم و درمان آن

**همه چیز درباره بیماری گال و راه‌های درمان آن**

گال یک بیماری پوستی است که عامل آن یک موجود بسیار ریز به نام «مایت» یا جرب است. این موجود کوچک در لایه‌های بیرونی پوست زندگی کرده و باعث ایجاد خارش شدید، به‌خصوص در شب می‌شود. خاراندن پوست ممکن است باعث ایجاد زخم و حتی عفونت شود.

**گال چگونه منتقل می‌شود؟**
این بیماری معمولاً از طریق تماس پوستی مستقیم و طولانی‌مدت با فرد مبتلا سرایت می‌کند. استفاده از لباس، ملحفه یا حوله مشترک با فرد بیمار نیز می‌تواند باعث انتقال شود. گال به‌سرعت در مکان‌های شلوغ مانند خوابگاه‌ها یا خانه‌های سالمندان گسترش می‌یابد.

**علائم بیماری گال چیست؟**
مهم‌ترین نشانه، خارش شدید است که شب‌ها بدتر می‌شود. روی پوست نیز دانه‌های قرمز رنگ، تاول‌های کوچک یا خط‌های کوتاه و نازک (که نشانه حرکت عامل بیماری است) دیده می‌شود. این علائم بیشتر در بین انگشتان دست، مچ، زیر بغل، کشاله ران و کمر ظاهر می‌شوند.

**درمان بیماری گال چگونه است؟**
گال یک بیماری قابل درمان است. برای درمان معمولاً از کرم‌ها یا لوسیون‌های مخصوصی استفاده می‌شود که توسط پزشک تجویز می‌شوند. این داروها باید به تمام بدن (از گردن به پایین) مالیده شوند و برای چند ساعت روی پوست باقی بمانند. تمامی افرادی که در تماس نزدیک با بیمار بوده‌اند، حتی اگر علامتی ندارند، باید همزمان درمان شوند تا از انتشار بیماری جلوگیری شود.

**اقدامات ضروری همراه با درمان:**
– لباس‌ها، ملحفه‌ها و حوله‌های استفاده‌شده در دوره بیماری باید با آب داغ شسته شوند.
– وسایلی که قابل شستشو نیستند را باید برای چند روز در یک کیسه دربسته قرار داد.
– خانه و محیط زندگی باید به‌خوبی تمیز شود.

اگر فکر می‌کنید شما یا یکی از اطرافیان‌تان به گال مبتلا شده‌اید، برای تشخیص دقیق و دریافت درمان مناسب به پزشک مراجعه کنید.

بیماری گال (که به انگلیسی Scabies نامیده می‌شود) یک عفونت پوستی است که باعث خارش شدید می‌شود. این بیماری توسط یک موجود ریز و میکروسکوپی به نام «مایت» یا هیره خارش ایجاد می‌گردد. در ادامه می‌خواهیم بیشتر با این مشکل پوستی آشنا شویم.

مشخصات هیره، عامل گال

هیره‌های عامل گال، موجوداتی بسیار ریز و میکروسکوپی هستند که شبیه کنه می‌باشند. اندازه این حشرات ماده حدود ۰٫۳ تا ۰٫۴۵ میلی‌متر است. نوعی از این هیره‌ها به نام سارکوپت اسکیبی، که مخصوص انسان است و هشت پا دارد، باعث بیماری گال می‌شود.

نوع حیوانی این هیره‌ها، بیماری گال را در انسان ایجاد نمی‌کند و حیوانات نیز نقشی در انتقال آن ندارند. این موجودات ریز با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند و فقط در لایه سطحی پوست زندگی می‌کنند. طول عمر آن‌ها حدود ۳۰ روز است.

هر هیره ماده در روز می‌تواند تا ۹۰ تخم بگذارد. این تخم‌ها پس از ۱۰ روز به هیره بالغ تبدیل می‌شوند. به همین دلیل، فرد بزرگسال مبتلا به گال معمولاً حداکثر ۱۰۰ هیره بالغ در پوست خود دارد.

علت بیماری گال

این بیماری یکی از رایج‌ترین مشکلات پوستی همراه با خارش در سراسر جهان است. خارش آن به دلیل ترشحات بدن یک انگل ریز ایجاد می‌شود. این انگل درون پوست، راه‌روهای کوچک زیادی حفر می‌کند و در آن‌ها زندگی و تخم‌گذاری می‌کند. اگرچه این انگل می‌تواند هر قسمتی از پوست را درگیر کند، اما بیشتر در پشت دست و کف دست، لای انگشتان، مچ، آرنج، زیر بغل و کشاله ران دیده می‌شود. خارش بیماری معمولاً در شب بیشتر می‌شود.

سیستم دفاعی بدن فرد مبتلا به خود انگل یا مواد دفعی آن مانند تخم، بزاق یا مدفوع حساسیت پیدا می‌کند و به آن‌ها واکنش نشان می‌دهد. این واکنش است که باعث ایجاد خارش یا مشکلات پوستی می‌شود.
به همین دلیل، در اولین باری که فرد به این بیماری مبتلا می‌شود، ممکن است مدتی طول بکشد تا حساسیت ایجاد شده و علائم ظاهر شوند. اما اگر فرد برای بار دوم به بیماری مبتلا شود، به دلیل حساسیتی که از قبل در بدنش وجود دارد، سیستم ایمنی بلافاصله واکنش نشان می‌دهد و شخص خیلی سریع علائم بیماری را احساس می‌کند.

کنه‌ای که باعث سندرم آلفا گال می‌شود، تصور می‌شود مولکول‌های آلفا گال را از خون حیواناتی که معمولاً می‌گزد، مانند گاو و گوسفند، با خود حمل می‌کند. وقتی یک کنه ناقل، انسانی را می‌گزد، این مولکول آلفا گال را به بدن فرد منتقل می‌کند.
به دلایل نامشخص، بعضی از افراد واکنش ایمنی بسیار شدیدی به این مولکول‌ها نشان می‌دهند، به طوری که دیگر نمی‌توانند گوشت قرمز مصرف کنند. افرادی که به دفعات توسط این کنه گزیده می‌شوند، ممکن است با گذشت زمان علائم شدیدتری را تجربه کنند.

انتقال گال

بیماری معمولاً وقتی از یک فرد به فرد دیگر سرایت می‌کند که پوست فرد سالم به طور مستقیم با پوست فرد بیمار تماس پیدا کند. همچنین پوشیدن لباس زیر آلوده یا خوابیدن در رختخواب فرد مبتلا نیز می‌تواند باعث انتقال بیماری شود. موجود ریزی که این بیماری را منتقل می‌کند، نوعی مایت ماده است که بیشتر در تماس‌های نزدیک مانند ارتباط بین اعضای خانواده یا تماس جنسی، از فردی به فرد دیگر منتقل می‌شود.

در مورد انتقال بیماری از طریق وسایل و اشیاء، نظرهای متفاوتی وجود دارد، اما همه متخصصان در این مورد توافق دارند که در نوع خاصی از این بیماری به نام گال نروژی، انتقال از راه وسایل امکان‌پذیر است. دوره نهفتگی بیماری به طور معمول بین دو تا شش هفته طول می‌کشد؛ یعنی حدود دو تا شش هفته پس از آلوده شدن، علائم بیماری در فرد ظاهر می‌شود. با این حال، این مدت گاهی ممکن است تنها چند روز یا حتی چند ماه طول بکشد.

علائم بیماری گال

اگر پس از خوردن غذا — حتی چند ساعت بعد از مصرف گوشت قرمز — نشانه‌های حساسیت غذایی در شما ظاهر شد، به پزشک خانواده خود مراجعه کنید یا به متخصص آلرژی مراجعه نمایید. این موضوع به ویژه زمانی اهمیت دارد که در جنوب شرقی ایالات متحده یا مناطق دیگری زندگی می‌کنید یا زمان زیادی را در فضای آزاد آنجا گذرانده‌اید که احتمال بروز سندرم آلفاگال در آن مناطق بیشتر است.
اگر هر یک از این علائم را تجربه کردید، فوراً به دنبال کمک پزشکی اورژانسی باشید:
– مشکل در تنفس
– ضربان قلب سریع یا ضعیف
– احساس سرگیجه یا گیجی
– ناتوانی در بلعیدن
– قرمزی و گرم شدن پوست

پیشگیری از گال

بهترین روش برای در امان ماندن از سندروم آلفا گال، این است که از رفتن به جاهایی که حشرات زندگی می‌کنند خودداری کنید؛ مخصوصاً مکان‌های پر از درخت و علف‌های بلند. در ادامه، چند راهکار ساده برای پیشگیری از این بیماری را با هم مرور می‌کنیم:

خوب پوشیدن

وقتی در مناطقی با درختان انبوه یا علف‌های بلند قرار دارید، حتماً کفش بسته بپوشید و لبه شلوارتان را داخل جوراب‌هایتان قرار دهید. بهتر است از لباس آستین بلند، کلاه و دستکش استفاده کنید.
سعی کنید مسیرهایی را انتخاب کنید که از میان بوته‌ها و علف‌زارهای بلند عبور نکنید و همیشه سگ خود را با قلاده نگه دارید.

اسپری حشره کش

برای محافظت از پوست در برابر حشرات، از اسپری‌های دفع‌کننده‌ای استفاده کنید که حداقل ۲۰ درصد مواد مؤثر داشته باشند. پدر و مادرها باید مراقب باشند و به کودکان یادآوری کنند که پس از استفاده از این اسپری‌ها، دست‌های خود را به چشم و دهان نزنند.

یادتان باشد این مواد شیمیایی ممکن است سمی باشند، پس حتماً راهنمای روی محصول را با دقت رعایت کنید. همچنین برای لباس‌ها می‌توانید از محصولات حاوی پرمترین استفاده کنید یا لباس‌هایی بخرید که از قبل به این مواد آغشته شده‌اند.

تمیز کردن حیاط خانه

با یک برس تمیز، روی سطح برگ‌ها را به آرامی تمیز کنید تا حشرات موذی که در لا به لای آن‌ها پنهان شده‌اند، از بین بروند. همچنین بهتر است گلدان را در جایی قرار دهید که نور خورشید به اندازه کافی به آن بتابد.

چک کردن خود و کودکانتان

بعد از گذراندن وقت در مکان‌های پراز درخت یا علف‌زار، مراقب خود باشید. وقتی به خانه رسیدید، بهتر است بلافاصله دوش بگیرید. این کار برای سلامتی شما مفید است.

کنه‌ها معمولاً قبل از آنکه به پوست بچسبند، ساعتی روی بدن باقی می‌مانند. با استحمام و استفاده از لیف می‌توانید آن‌ها را از بدن خود پاک کنید.

برداشتن کنه ها در صورت مشاهده

به آرامی کنه را از ناحیه‌ای نزدیک سر یا دهانش بگیرید. مراقب باشید که به آن فشار نیاورید و فقط با احتیاط آن را به سمت بالا بیرون بکشید. بعد از درآوردن کامل کنه، آن را نابود کنید و محل گزیدگی را با مواد ضدعفونی کننده پاک کنید.

درمان بیماری گال

برای درمان گال معمولاً از پماد پرمترین، شامپو لیندان، پماد کروتامیتون و محلول گامابنزن هگزاکلراید استفاده می‌شود. بهتر است همه اعضای خانواده و افرادی که با بیمار در تماس نزدیک بوده‌اند همزمان تحت درمان قرار گیرند.

همچنین باید تمام لباس‌ها، ملحفه‌ها، وسایل حمام مانند لیف و حوله و هر چیزی که با بدن بیمار تماس طولانی داشته، به خوبی پاکسازی شود. برای این کار، شستشوی این وسایل با آب داغ و سپس خشک کردن آن‌ها با حرارت بالا توصیه می‌شود. برخی نیز پیشنهاد می‌کنند وسایل را به مدت ۱۲ ساعت در آب حاوی لیندان قرار داده و سپس بشویید. اگر این کار ممکن نباشد، می‌توان لباس‌ها و وسایل را به مدت ۱۰ روز در یک کیسه پلاستیکی دربسته نگهداری کرد.

درمان گال به صورت موضعی است، بنابراین باید دقت کنید که هیچ نقطه‌ای از بدن بدون دارو نماند. بیمار باید دارو را به تمام نقاط بدن، حتی قسمت‌های پنهان مانند زیر ناخن‌ها، زیر حلقه و چین‌های بدن مانند کشاله ران بمالد. برای نواحی دور از دسترس مانند پشت کتف، بهتر است از کمک فرد دیگری استفاده شود.

در بزرگسالان، سر و صورت معمولاً درگیر نمی‌شود، بنابراین درمان از گردن به پایین انجام می‌شود. اما در نوزادان، افراد مسن و کسانی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، دارو باید از سر تا نوک پا مالیده شود.

کرم پرمترین ۵٪ باید به مدت ۸ تا ۱۲ ساعت روی بدن بماند و درمان یک هفته بعد، یعنی در روز هشتم، تکرار شود. این دارو برای نوزادان زیر دو ماه توصیه نمی‌شود و سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) آن را برای این گروه سنی تأیید نکرده است، هر چند مواردی از موفقیت در استفاده از آن گزارش شده است. استفاده از این دارو در زنان باردار ممنوع نیست، اما در این افراد بهتر است دارو تنها به مدت ۲ ساعت روی پوست باقی بماند.

لوسیون لیندان ۱٪ یا گاما بنزن هگزاکلراید یک داروی قدیمی است که به دلیل عوارض مغزی و عصبی، به ویژه در کودکان زیر دو سال، زنان باردار و شیرده، و همچنین ایجاد مقاومت دارویی، دیگر به عنوان گزینه اول درمان محسوب نمی‌شود و در برخی مناطق استفاده از آن ممنوع است.

پماد کروتامیتون بیشتر به عنوان یک داروی کمکی شناخته می‌شود تا درمان اصلی. هر چند در برخی منابع برای کودکان توصیه شده، اما سازمان CDC اعلام کرده که FDA آن را برای مصرف در کودکان تأیید نکرده است.

پماد گوگرد با غلظت ۵٪ تا ۱۰٪ (معمولاً ۶٪) برای نوزادانی که نمی‌توانند از پرمترین استفاده کنند، به کار می‌رود. برای نوزادان زیر دو ماه، از پماد سولفور ۶٪ در وازلین استفاده می‌شود که به مدت سه دوره متوالی ۲۴ ساعته روی پوست قرار می‌گیرد.

توجه داشته باشید که ممکن است پس از درمان، خارش و ضایعات پوستی تا ۲ تا ۴ هفته ادامه یابد، که این موضوع به معنای شکست درمان نیست.

بیشتر بخوانید: همه چیز درباره بیماری بری بری و علائم آن
منابع: ویکی پدیا-نمناک