ماه رمضان، ماهی پر از برکت و رحمت است. در این ماه، روزه داران از اذان صبح تا اذان مغرب از خوردن و آشامیدن و دیگر کارهایی که روزه را باطل می‌کند، خودداری می‌کنند. روزه گرفتن تنها به معنای نخوردن و نیاشامیدن نیست؛ بلکه تمرینی است برای کنترل خواسته‌های نفس و پاکسازی روح. در این ماه، فضای جامعه حال و هوای دیگری پیدا می‌کند. مردم بیشتر به عبادت و خواندن قرآن روی می‌آورند و سعی می‌کنند اخلاق و رفتار خود را بهتر کنند.
هنگام افطار، زمانی که خورشید غروب می‌کند، خانواده‌ها دور هم جمع می‌شوند و با خواندن دعا، روزه خود را باز می‌کنند. این لحظات، سرشار از صفا و معنویت است. صدای دلنشین اذان مغرب، به همه نوید پایان یک روز روزه‌داری را می‌دهد.
سحرها نیز زمانی خاص و روحانی است. در سکوت و آرامش پیش از طلوع آفتاب، مردم برای خوردن سحری بیدار می‌شوند و با نیت قربت به درگاه خدا، خود را برای یک روز روزه دیگر آماده می‌کنند.
رمضان، فرصتی طلایی است برای نزدیک‌تر شدن به خدا، بخشیدن خطاها و شروع دوباره. این ماه، مدرسه‌ای برای ساختن روح و تقویت اراده است و یادآوری می‌کند که باید همواره به فکر نیازمندان باشیم و دست مهربانی به سوی آنان دراز کنیم.
موضوع انشا ماه رمضان
در این مطلب، یک انشای زیبا و توصیفی با موضوع «ماه رمضان، ماه میهمانی خدا» برای دانش‌آموزان آماده شده است تا با شیوهٔ نگارش و تقویت مهارت نوشتاری بیشتر آشنا شوند. با ما همراه باشید.
ماه رمضان، ماه میهمانی خداست و زمانی است که قرآن کریم بر قلب پیامبر نازل شد. خداوند در این ماه، بندگان روزه‌دار خود را مورد لطف و محبت ویژه قرار می‌دهد. وقتی میزبان، خدا باشد، بهترین و ارزشمندترین پذیرایی را از مهمانانش می‌کند؛ پذیرایی از جنس نزدیکی به او، رضایت و خشنودی از الطافش. خواب روزه‌داران واقعی در این ماه، خود عبادت محسوب می‌شود، نفس‌هایشان مانند ذکر و یاد خداست و تلاوت هر آیه از قرآن برای آنان پاداشی همچون یک ختم کامل دارد.
**بیاموزیم: دربارهٔ روزه و مواردی که آن را باطل می‌کند**
اما روزه چیست و یک روزه‌دار واقعی چه کسی است؟ در نگاه اول، روزه به معنای خودداری از خوردن و آشامیدن است. اما حقیقت روزه فراتر از این ظاهر است. روزه فقط نخوردن و نیاشامیدن نیست.
انسان باید علاوه بر جسم، روحش را نیز روزه‌دار کند. همان‌طور که ساعاتی از خوردن و آشامیدن دوری می‌کند، باید چشم‌ها، زبان، گوش‌ها و به ویژه دلش نیز از گناه پرهیز کنند.
اگر نگاه‌ها کنترل شود، زبان جز سخن راست و نیکو چیزی نگوید، گوش‌ها جز سخن خیر نشنوند و دل‌ها به سوی معبود متمرکز شود، آن‌گاه روزهٔ انسان به یک روزهٔ حقیقی تبدیل می‌شود؛ روزه‌ای که پاداش آن نزدیکی به خدای مهربان است.
همان‌طور که امیرالمومنین علی (علیه السلام) می‌فرمایند: روزه، امساک از خوردن و آشامیدن نیست بلکه روزه خودداری از تمامی چیزهایی است که خداوند سبحان آن ها را بد می داند.
چنین روزه‌ای همچون سپری در برابر بلاها و عذاب‌ها عمل می‌کند. چنان‌که رسول اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم ) می‌فرمایند: روزه، سپری است در برابر آتش جهنم. ( بحارالانوار. ج4. ص62)
خداوند ماه رمضان را پر از خیر و برکت ساخته است. در این ماه، نوای قرآن در دل‌ها طنین‌انداز می‌شود، همهٔ میهمانان دست به دعا برمی‌دارند و از میزبان خود، خداوند، درخواست بخشش و آمرزش می‌کنند.
در ساعات اولیه صبح، صدای دلنشین دعای “ربنا” فضای خانه را پر از آرامش و معنویت می‌کند و هنگام افطار، نام‌های زیبای خداوند در دل‌ها جای می‌گیرد. روزه‌داران همگی به یاد آفریننده خود هستند و با عشق و علاقه او را می‌خوانند. این صحنه‌های پرشور، گویی آتش حسادت شیطان را دوباره برافروخته است، از این همه محبتی که بین خدا و بندگانش برقرار است.
او طاقت دیدن این لحظات روحانی و عاشقانه را ندارد. صدای زیبای قرآن، وجودش را می‌لرزاند و تحمل دیدن صبر و عشق روزه‌داران در برابر گرسنگی و تشنگی، برایش عذاب‌آور است. تاب این صحنه‌ها را نمی‌آورد و می‌خواهد مانند همیشه به وسوسه بیفتد، اما این بار چه می‌تواند بکند که خودش در بند افتاده است!
تلاوت قرآن، دعا و راز و نیازهای شبانه روزه‌داران، او را به اسارت گرفته و فرصت هیچ گونه آزاری را به او نمی‌دهد. در همین لحظات است که میزبان به مهمانانش روی خوش نشان می‌دهد و می‌فرماید: اُدعونی اَستجب لکم…
پیشنهادی: چند حدیث در مورد روزه
اختصاصی – مدیر تولز