سنتور یک ساز اصیل ایرانی است که قدمتی طولانی دارد. بر اساس روایات، مخترع این ساز ابونصر فارابی بوده است. همانطور که ساز بربط به مرور زمان به کشورهای دیگر راه یافت، سنتور نیز به سرزمینهای مختلف سفر کرد. امروزه این ساز در نقاط گوناگون شرق و غرب جهان دیده میشود که در شکل و نام با یکدیگر تفاوت دارند. سنتور دارای سیمهای بسیاری است که با زدن مضراب به آنها، صدای زیبای ساز به گوش میرسد. در این نوشته از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام، قصد داریم انواع سیمهای سنتور را به شما معرفی کنیم. پیشنهاد میکنیم برای آشنایی بیشتر، تا پایان این مطلب با ما بمانید.
آشنایی با انواع سیم های سنتور
سنتور دارای تعداد زیادی سیم است که هر کدام وظیفه خاص خود را دارند. به طور کلی، این سیمها را میتوان در دو گروه اصلی دستهبندی کرد:
سیم های زرد
سیمهای زردرنگ از جنس آلیاژ برنج ساخته شدهاند و مسئول ایجاد صداهای بم و عمیق هستند. این سیمها به صورت یکی در میان روی خرکهای سمت راست ساز قرار گرفتهاند.
سیم های سفید
سیمهای سفیدرنگ سنتور که برای ایجاد نتهای زیر صدا به کار میروند، معمولاً از آلیاژ نیکل ساخته میشوند. این سیمها به صورت یکی در میان روی خرکهای سمت چپ ساز قرار داده میشوند. در گذشته، حدود صد سال قبل، چون سیمهای فلزی امروزی در دسترس نبود، سازندگان سنتور به جای این سیمها از رشتههای روده گوسفند استفاده میکردند.
نواختن سنتور با دو چوب باریک به نام «مضراب» انجام میشود. این چوبها در واقع وسیلهای هستند که ارتباط بین دستهای نوازنده و سیمهای سنتور را برقرار میکنند و نوازنده با ضربه زدن آنها بر روی سیمها، صدای ساز را به وجود میآورد.
۴ قسمت عمده تشکیل دهنده مضراب عبارتند از :
مضراب سنتور از چهار بخش اصلی تشکیل شده است: نوک (سر)، دسته (ساقه)، حلقه و انتهای آن (دم).
نوازنده انگشتان خود را به ترتیب مشخصی داخل حلقه مضراب میکند. سپس با چرخاندن مچ دست و استفاده از نوک مضراب، به سیمهای ساز ضربه میزند.
در گذشته، مضرابها فاقد نمد بودند. اما امروزه به زیر مضراب نمد میچسبانند. این کار باعث میشود صدای سنتور نرمتر و دلنشینتر شود.