مینیمال به معنی کوتاه، مختصر و خلاصهشده است. جنبش مینیمالیسم ابتدا در عرصههای موسیقی و هنرهای بصری پدیدار شد و پس از آن وارد دنیای ادبیات گردید و به شکل داستانهای کوتاه و موجز ادامه مسیر داد. در این قسمت از وبلاگ مدیر تولز، میخواهیم سبک موسیقی مینیمال را به شما معرفی کنیم.
سبک موسیقی مینیمال
موسیقی مینیمال ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما هر نت آن ارزشمند است. این سبک، پیچیدگیهای هارمونیک چندانی ندارد و با نگاهی ساده و بیپیرایه پیش میرود. در واقع، موسیقی مینیمال فضایی برای تفکر به شنونده میدهد.
هرچند در این موسیقی فلسفهی پیچیدهای نهفته نیست، اما شنونده را به تأمل وامیدارد. وقتی به قطعهای از این سبک گوش میدهید و با دقت به جزئیات آن توجه میکنید، گذر زمان را احساس نمیکنید. این همان ایجاز و گزیدهگویی در موسیقی مینیمال است.
آثار هنرمندان این سبک گاه کاملاً تصادفی خلق میشوند و گاه بر پایهی شکلهای هندسی ساده و تکرارشونده شکل میگیرند. سادهگرایی، نمونهای از ایجاز و بیآلایشی را در خود دارد و بیانگر سخن رابرت براونینگ است.
مینیمالیسم در قالبهای گوناگون طراحی و هنر، به ویژه در هنرهای تجسمی و موسیقی به کار میرود.
تاریخچه سبک مینیمالیسم
جنبش مینیمالیسم پس از پایان جنگ جهانی دوم در دنیای هنر غرب شکل گرفت. این سبک هنری عمدتاً توسط هنرمندان آمریکایی فعال در حوزههای تجسمی، در سالهای پایانی دهه ۱۹۶۰ و آغاز دهه ۱۹۷۰ میلادی، رشد و گسترش یافت.
پیروان مینیمالیسم معتقدند که با حذف جلوههای پیچیده و فریبنده در ترکیببندی و به کارگیری عناصری ساده و غالباً صنعتی، که به شکلی هندسی و بسیار خلاصهشده چیده میشوند، میتوان به ماهیت و خلوصِ واقعی رنگ، شکل، فضا و جنس مواد دست پیدا کرد.
از جمله چهرههای سرشناس این مکتب میتوان دیوید اسمیت، دونالد جاد، ارنست تروا، سول لویت، کارل آندره، دن فلاوین، رابرت رایمن، رونالد بلادن و ریچارد سرا را نام برد.
تعریف و ویژگی های موسیقی مینیمال
در موسیقیای که به سبک مینیمال گرایش دارد، مقصود از اختصار، به اجزای اصلی و چارچوب تشکیلدهندهٔ آن موسیقی برمیگردد.
در هنر مینیمال، اجزای یک اثر اغلب به شکلهای هندسی ساده محدود میشود؛ اما در موسیقی مینیمال، تعداد نتها، فاصلههای صوتی و همچنین شدت و حجم صدا کمتر میشود. همچنین آهنگسازان این سبک معمولاً از به کار بردن ساختارهای پیچیدهٔ موسیقی پرهیز میکنند.
موسیقی مینیمال به طور کلی دارای هارمونیهای پایدار، ضربهای یکنواخت، دگرگونی آرام و تدریجی در فرم، و تکرار جملههای موسیقی یا بخشهای کوچکتر به عنوان موتیف یا سلولهای ملودیک است. این سبک ممکن است ویژگیهای دیگری مانند تغییر مُد (گام) را نیز در بر داشته باشد.