چرا صدای ضبط شده با صدای ما فرق دارد؟

حتماً برای شما هم پیش آمده که وقتی صدای ضبط‌شده خودتان را می‌شنوید، احساس کنید این صدا کمی با آنچه خودتان می‌شنوید فرق دارد. ممکن است با خود بگویید: “این که صدای من نیست!” اما چرا این اتفاق می‌افتد؟ چرا وقتی دیگران صدای ما را می‌شنوند، چنین تفاوتی را احساس نمی‌کنند؟

در این نوشته از وبلاگ مدیر تولز، به این پرسش پاسخ می‌دهیم. اگر دوست دارید دلیل این موضوع را بدانید، تا پایان این مطلب با ما همراه باشید.

چرا صدای ضبط شده با صدای ما فرق دارد؟

صدایی که خودمان حرف می‌زنیم و می‌شنویم، با صدایی که دیگران از ما می‌شنوند فرق دارد. این را دکتر ییل کوهن، مدیر مرکز تخصصی شنوایی در دانشگاه پنسیلوانیا توضیح داده است. به گفته او: “صدایی که از یک فایل صوتی یا نوار ضبط شده می‌شنوید، در واقع صدای واقعی شماست.”

درون گوش میانی ما استخوان‌های ریزی وجود دارند که نقش مهمی در این تفاوت بازی می‌کنند. این استخوان‌ها باعث می‌شوند صدای خودتان برای خودتان جور دیگری به نظر برسد و بتوانید آن را تشخیص دهید. همچنین این استخوان‌ها به مغز کمک می‌کنند تا صداهای محیط را پردازش کرده و بعضی از آن‌ها را فیلتر کند.

لرزش‌های اضافی که به پرده گوش می‌رسند، توسط همین استخوان‌ها خنثی می‌شوند. سپس لرزش‌های باقی‌مانده به قسمت حلزونی گوش فرستاده می‌شوند. در آنجا، انرژی ناشی از صداها به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌شود تا مغز بتواند آن‌ها را درک کند و ما قادر به شنیدن باشیم.

حتماً برای شما هم پیش آمده که وقتی صدای ضبط شده خودتان را می‌شنوید، با تعجب می‌پرسید: “این صدای من است؟ چرا این قدر با صدایی که خودم می‌شنوم فرق دارد؟”

دلیل این تفاوت به نحوه رسیدن صدا به گوش‌هایتان برمی‌گردد. وقتی شما صحبت می‌کنید، صدای شما از دو مسیر مختلف به گوشتان می‌رسد:

۱. از طریق هوا: امواج صوتی از دهان شما خارج می‌شوند و از طریق هوا به گوش‌هایتان می‌رسند.

۲. از طریق استخوان‌ها: بخشی از ارتعاشات صدای شما مستقیماً از طریق استخوان‌های جمجمه و صورت به گوش داخلی منتقل می‌شود.

این ارتعاشات استخوانی، فرکانس‌های پایین‌تر صدا را تقویت می‌کنند. بنابراین وقتی در حال صحبت کردن هستید، صدای خودتان را غنی‌تر، عمیق‌تر و بم‌تر می‌شنوید.

اما وقتی صدایتان را ضبط می‌کنید، فقط بخشی از صدا که از طریق هوا منتشر شده، ضبط می‌شود. در نتیجه وقتی به آن گوش می‌دهید، فقط این بخش از صدا را می‌شنوید که طبیعی است با صدایی که همیشه از خودتان می‌شنوید متفاوت باشد.

پس نگران نباشید! این تفاوت کاملاً طبیعی است و برای همه افراد وجود دارد. صدایی که دیگران از شما می‌شنوند، در واقع همان صدای ضبط شده است، نه آن صدایی که شما از خودتان می‌شنوید.

مفهوم هدایت در ساختار شنیداری

وقتی ما صداهای اطراف را به گونه‌ای درک می‌کنیم که سلول‌های مغز بتوانند آن‌ها را پردازش و با هم مرتبط سازند، به این فرآیند «هدایت» می‌گوییم. در واقع این همان چیزی است که ما به آن «صدا» می‌گوییم، نه نویز یا نوفه.
وقتی هوای اطراف گوش‌های شما بر اثر امواج صوتی حرکت می‌کند، استخوان‌های کوچک گوش این ارتعاش‌ها را منتقل می‌کنند که به این حالت «انتقال استخوانی» گفته می‌شود. به همین دلیل وقتی شما صحبت می‌کنید، مغزتان با کمک این انتقال صدا، اطلاعات را به صورت الکتریکی پردازش می‌کند و در نهایت احساس شنیدن صدا برایتان ایجاد می‌شود.

ارتعاش استخوان‌های گوش می‌تواند با هر نوع صدایی اتفاق بیفتد، اما صدای خود شما همیشه بلندتر از آنچه دیگران می‌شنوند، به نظر می‌رسد. دلیلش این است که دهان و گوش‌ها به هم نزدیک هستند و در نتیجه استخوان‌های گوش بیشتر مرتعش می‌شوند. این موضوع باعث ترکیب و تغییر اصوات می‌شود و در نهایت شما صدای خود را متفاوت از آنچه واقعاً هست، می‌شنوید. بنابراین وقتی صدای خودتان را می‌شنوید، برداشتی متفاوت از آنچه دیگران می‌شنوند خواهید داشت.

اما چرا وقتی حرف می‌زنیم، صدای خود را به شکل دیگری می‌شنویم؟ کوهن بر این باور است که افراد فکر می‌کنند صدای خود را به خوبی می‌شناسند و انتظار دارند همان صدایی را بشنوند که در خاطره‌شان ثبت شده است.

عامل ایجاد تغییر نوع صدا و صحبت کردن به هنگام ضبط صدا

مطالعات مختلف نشان می‌دهد که افراد معمولاً سعی می‌کنند صدای خود را طوری تغییر دهند تا بین صدایی که خودشان از خود می‌شناسند و صدایی که ضبط می‌شود، هماهنگی ایجاد کنند. به گفته کوهن، همین موضوع باعث می‌شود وقتی افراد جلوی میکروفون صحبت می‌کنند، ناخودآگاه طور دیگری حرف بزنند. او توضیح می‌دهد که درک ما از صدای خودمان باعث می‌شود وقتی صدایمان ضبط می‌شود، نحوه حرف زدن و کیفیت صدایمان تغییر کند.

در واقع، مغز نقش بسیار مهمی در فیلتر کردن، پردازش و هماهنگ‌سازی صداها دارد.
به این مثال توجه کنید: وقتی شما در حال گوش دادن به یک کنسرت زنده هستید، معمولاً یک گیتاریست، یک درامر و یک خواننده روی صحنه هستند که هر کدام صدای ساز یا صدای خود را تولید می‌کنند. با این حال، بیشتر افراد به راحتی می‌توانند این صداها را از هم تشخیص دهند و با اعضای گروه هماهنگ شوند.
این توانایی به این دلیل است که مغز ما صداها را به صورت جداگانه شناسایی و پردازش می‌کند و این یکی از توانایی‌های شگفت‌انگیز مغز ما در برخورد با چنین موقعیت‌هایی است.