گیتار الکتریک یا همان گیتار برقی، نوعی گیتار است که برای تولید صدا به آمپلیفایر (تقویتکننده صدا) نیاز دارد. صدای این ساز با گیتار آکوستیک فرق دارد و قابلیت ایجاد افکتهای صوتی متنوعی را دارد. از گیتار برقی در سبکهای مختلف موسیقی استفاده میشود، ولی بیشترین کاربرد آن در موسیقی راک، متال و بلوز دیده میشود. اگر دوست دارید با تاریخچه، اجزای تشکیلدهنده و روش نواختن گیتار الکتریک بیشتر آشنا شوید، ادامه این مطلب را از دست ندهید. همچنین میتوانید در وبلاگ مدیر تولز، مقالات بیشتری در مورد انواع گیتار بخوانید.
ساختار گیتار الکتریک
گیتار الکتریک از قطعهای به نام پیکاپ استفاده میکند که لرزش سیمها را به سیگنال الکتریکی تبدیل میکند. این سیگنال سپس به دستگاهی به نام آمپلیفایر یا تقویتکننده صدا فرستاده میشود. آمپلیفایر نه تنها صدا را بلندتر میکند، بلکه میتوانید با آن انواع افکتها را به صدای گیتار اضافه کنید یا آن را تغییر دهید.
نکته مهم دیگر در مورد گیتار برقی، تعداد سیمهای آن است. بیشتر گیتارهای الکتریک شش سیم دارند. برخی از آنها نیز دوازده سیم دارند، که در این حالت هر دو سیم کنار هم، یک نت مشابه را در اکتاوهای مختلف اجرا میکنند. تعداد کمی از گیتارهای برقی هم وجود دارند که هفت یا هشت سیم دارند.
انواع گیتار الکتریک
توخالی (Hollow Body)
این مدل از گیتارهای برقی دارای یک محفظه داخلی برای تولید صدا هستند و صدایی که ایجاد میکنند، معمولاً گرم و عمیق است. اما یک نقطه ضعف مهم در این گیتارها وجود دارد: آنها ممکن است باعث ایجاد فیدبک یا همان صدای ناهنجار ناشی از بازخورد صدا شوند.
نیمه تو خالی (Semi-Hallow Body)
این گیتارها برای رفع مشکل صدای ناخواستهای که در گیتارهای معمولی توخالی پیش میآید طراحی شدهاند. در برخی از این گیتارها یک قطعه چوب سفت و محکم در وسط قرار داده شده. در مدلهای دیگر هم یک حفره یا محفظه توخالی در نظر گرفتهاند که ویژگیهای صوتی آکوستیک را حفظ کند.
تو پر یا بدنه سخت (Soild Body)
این گیتارها به طور کامل مشکل نویز و سوت کشیدن صدا را برطرف کردهاند. بدنه آنها از یک یا دو قطعه چوب محکم و فشرده تشکیل شده است؛ به همین دلیل، کیفیت صدای تولید شده تنها به نوع پیکاپهای به کار رفته در آنها وابسته است.
تاریخچه گیتار الکتریک
داستان ساخت گیتار برقی از جایی شروع شد که گروههای موسیقی بزرگ و بزرگتر شدند و نوازندگان گیتار متوجه شدند صدای سازشان در میان بقیهٔ سازها آنقدر ضعیف است که به خوبی به گوش نمیرسد. برای حل این مشکل، در موسیقی جاز برای اولین بار از گیتارهای آکوستیکی استفاده کردند که به حسگرهای مغناطیسی مجهز بودند. اما تولد رسمی گیتار الکتریک به عنوان یک ساز جدید، به سال ۱۹۳۱ بازمیگردد. در آن سال، جورج بوچمپ و آدولف ریکن باکر موفق به ساخت پیکاپهای الکترومغناطیسی شدند و با استفاده از این فناوری، نخستین گیتار الکتریکی را به دنیا معرفی کردند. چند سال بعد، در ۱۹۳۵، کن رابرتز نوآوری بزرگی در طراحی گیتار برقی انجام داد. او یک گیتار الکترو اسپانیایی ساخت که در نوع خود اولین گیتار برقی با ۲۵ اینچ طول و ۱۷ فرت بود. همچنین، این اولین گیتار الکتریکی بود که میشد آن را دقیقاً مانند گیتار آکوستیک، در حالت ایستاده نواخت. امروزه کمتر از ۱۰ عدد از این گیتارهای تاریخی ساخت رابرتز در دنیا باقی مانده است.