اسکرتسو یکی از انواع قالبهای موسیقی است که معمولاً با فضایی شاد، سرزنده و پرانرژی شناخته میشود. در این نوشته از وبلاگ مدیر تولز، میخواهیم به طور کامل به معرفی و بررسی این سبک موسیقی بپردازیم. پیشنهاد میکنیم برای آشنایی کامل، تا پایان این مطلب با ما همراه باشید.
برای گسترش دانش خود، مقاله در کلاس سلفژ چه چیزهایی یاد می گیریم؟ را مطالعه کنید.
اسکرتسو در موسیقی به چه معناست؟
اسکرتسو نوعی قالب موسیقی در موسیقی کلاسیک غربی است. معمولاً این بخشی از یک سمفونی، سونات یا قطعهای برای سازهای زهی محسوب میشود. در بسیاری از آثار چهار یا پنج قسمتی، اسکرتسو به عنوان قسمت سوم جایگزین فرم مینوئت شده است.
ماهیت این فرم موسیقی، شاد و شوخطبعانه است و این حالت را با سرعت و جنب و جوش نشان میدهد. واژهٔ اسکرتسو در زبان ایتالیایی در اصل به معنای “شوخی” و “بازی” است. گاهی به جای این کلمه، اصطلاح فرانسوی badinerie نیز به کار میرود که آن هم مفهوم مشابهی دارد و به شوخی و سرگرمی اشاره میکند.
وقتی آهنگساز از قالب اسکرتسو استفاده میکند، منظور این است که قطعه باید با حالتی سبک، زنده و بازیگوش نواخته شود. این فرم معمولاً سرعت تند، وزنهای سهضربی مانند ۴/۳ و حالتی پرتحرک و انرژیبخش دارد.
اولین بار این اصطلاح در آغاز دورهٔ باروک رواج یافت. آهنگسازانی مانند کلودیو مونتوردی، آنتونیو برونلی و یوهان باپتیست شنک از پیشگامان به کارگیری این فرم بودند. بتهوون نیز در هر ۹ سمفونی خود بخش اسکرتسو گنجاند، اگرچه تنها در سمفونیهای شماره ۲ و ۳ خود صراحتاً از این نام استفاده کرد.
برای گسترش دانش خود، به مقاله چرا کلاس سلفژ برای یادگیری ویولن ضروری است؟ سر بزنید.
برای درک عمیقتر این موضوع، مطلب سازهای پر کاربرد موسیقی حماسی ایران را بخوانید.
اسکرتسو جایگزین مینوئت
مینوئت که با نام منوئه هم شناخته میشود، نوعی رقص فرانسوی با ریتمی آرام و سه ضربی بود. در سده هجدهم، این رقص جای خود را به اسکرتسو داد که در سده نوزدهم محبوبیت یافت. مینوئت حال و هوایی اشرافی، رسمی و درباری داشت و با شکوه اجرا میشد؛ در مقابل، اسکرتسو پرجنب و جوش و پرهیجان بود. با این حال، این دو رقص شباهتهای زیادی نیز به هم دارند؛ برای مثال، هر دو بخشی به نام تریو دارند و از ریتمهای تکرارشونده و تغییرات ناگهانی بهره میبرند.