با نگاهی دقیق به هر فرهنگ و سرزمینی، میتوانید ردپای موسیقی ویژه آن را ببینید. تقریباً هر فرهنگ و کشوری، نواها و آهنگهای خاص خود را دارد. در این نوشته از وبلاگ مدیر تولز، قصد داریم سبک موسیقی کانتری را به شما معرفی کنیم. تا پایان این مطلب با ما همراه بمانید.
موسیقی کانتری چیست ؟
موسیقی کانتری، یک سبک موسیقی محلی آمریکایی است که در سراسر بسیاری از ایالتهای این کشور نواخته میشود و محبوبیت فراوانی دارد. این سبک گاهی با نام موسیقی وسترن نیز شناخته میشود.
اصطلاح «موسیقی کانتری» در دهه ۱۹۴۰ میلادی رایج شد. قبل از آن، به این نوع موسیقی، موسیقی هیلبیلی گفته میشد. امروزه برای همه شاخهها و زیرمجموعههای این سبک، از عنوان کلی «موسیقی کانتری» استفاده میکنند.
هر ساله مراسم اعطای جوایز متعددی برای این ژانر موسیقی برگزار میشود، مانند «جایزه موسیقی کانتری آمریکا» و «جایزه موسیقی کانتری». درونمایه اصلی ترانههای سبک کانتری، حول محور عشق، طبیعت و شیوه زندگی سنتی در آمریکا میچرخد.
آلات اصلی این سبک
این نوع موسیقی از نظر درونمایه و آهنگسازیِ بیپیرایه، شباهتهایی با سبکهایی مانند بلوز و جاز دارد. سازهای اصلی که در این سبک به کار میروند شامل گیتار لپ استیل، بانجو، ویلن، گیتار معمولی و سازدهنی هستند.
تاریخچه
این سبک موسیقی در اوایل دهه ۱۹۲۰ میلادی، در نواحی جنوبی آمریکا شکل گرفت. خاستگاه آن را میتوان در ترانههای محلی آمریکا و به ویژه در موسیقی مردمان آپاچی و نیز در سبک بلوز جستجو کرد.
موسیقی این سبک سرشار از آهنگها و ترانههای عاشقانه است که احساسات عمیق، روابط عاطفی و همچنین زیباییهای طبیعت را بازتاب میدهد. از شناختهشدهترین خوانندگان این سبک میتوان به جانی کش و ویلی نلسون اشاره کرد.
شاخصههای اصلی سبک موسیقی کانتری
این سبک موسیقی ریشه در ترانههای محلی و روستایی دارد. به همین دلیل، متن ترانههای آن اغلب درباره دشواریها و زندگی مردم روستا و گاهی هم مشکلات روستاییانی است که به شهرها مهاجرت کردهاند.
درونمایه اصلی این ترانهها، حس دلتنگی و یادآوری گذشته است.
ساختار آکوردی ساده این موسیقی برای شنونده جذاب است، زیرا دنبال کردن و ارتباط برقرار کردن با آن آسانتر است. برخلاف سبکهایی مثل جاز، کلاسیک یا برخی از انواع راک که ممکن است پیچیده به نظر برسند، گوش دادن به این موسیقی راحتتر و لذتبخشتر است.
از ویژگیهای دیگر این سبک میتوان به این موارد اشاره کرد: ترانههای ساده و قابل درک با تصویرسازیهایی از زندگی و طبیعت، روایت داستانهای روزمره، به خاطر سپردن آهنگ پس از یک بار شنیدن، تشخیص آسان سازهای به کار رفته، احتمالاً وجود لهجه جنوبی (جنوب آمریکا) و صدای تودماغی خوانندگان، استفاده از نامهای کوتاه برای شخصیتهای ترانه و همچنین به کار بردن واژههایی مانند کابوی، اسب و سگ.