اوکارینا یک ساز بادی قدیمی است که هنوز هم امروزه علاقهمندان زیادی دارد. این ساز به خاطر ظاهر غیرمعمول و جذابش، با اسمهای دیگری مانند سیبزمینی شیرین، فلوت گرد یا فلوت کروی نیز معروف است. اگر دوست دارید با تاریخچه و اجزای تشکیلدهنده این ساز آشنا شوید، در ادامه این نوشته از وبلاگ مدیر تولز همراه ما بمانید.
ساختار ساز اوکارینا
اُکارینا یک ساز بادی شبیه به فلوت است. بدنه این ساز معمولاً از جنس سفال یا سرامیک ساخته میشود، اما نمونههایی از جنس پلاستیک، چوب، فلز و حتی استخوان نیز وجود دارد. روی بدنه آن بین ۴ تا ۱۲ سوراخ تعبیه شده که نوازنده با باز و بسته کردن آنها، نتهای مختلف را تولید میکند. دهانهای که نوازنده در آن میدمد، معمولاً به صورت لولهای از بدنه ساز بیرون آمده است. محدوده صدایی معمول این ساز از C3 تا C6 است، اگرچه انواعی با محدودههای بالاتر یا پایینتر نیز — هرچند کمتر رایج — ساخته شدهاند.
تاریخچه ساز اُکارینا
اوکارینا یک نوع فلوت بسیار قدیمی است که تاریخچه آن به بیش از ۱۲ هزار سال پیش بازمیگردد. در گذشته، از این ساز در مناطق مختلفی مانند چین و آمریکای مرکزی استفاده میشد. پس از سفرهای اکتشافی به آمریکای مرکزی، از جمله سفرهای ارنان کورتس، اوکارینا به اروپا راه یافت و شناخته شد. اقوامی مانند مایاها و آزتکها نمونههایی از این ساز را میساختند، اما در نهایت این آزتکها بودند که همراهی آواز و رقص با اوکارینا را به اروپاییان معرفی کردند. در اروپا، در ابتدا از اوکارینا بیشتر به عنوان یک وسیله بازی استفاده میشد. تا این که در سده نوزدهم، یک سازنده ساز ایتالیایی به نام جوزپه دوناتی، اوکارینا را از یک اسباببازی ساده به یک ساز کامل و جدی تبدیل کرد.
نام این ساز هم از واژهای به معنای «غاز کوچک» گرفته شده است. در سال ۱۹۶۴ یک ریاضیدان انگلیسی به نام جان تیلور، روش انگشتگذاری روی اوکارینا را بهبود بخشید. او طوری این سیستم را طراحی کرد که با تنها چهار سوراخ بتوان یک اکتاو کامل را نواخت. این روش هنوز هم مورد استفاده قرار میگیرد و معمولاً برای نوعی از اوکارینا به نام اوکارینای آویز به کار میرود.