آنتونیو لوچیو ویوالدی از نوازندگان چیرهدست ویولن و آهنگسازان نامدار سبک باروک به شمار میرود. آثار او بر بسیاری از موسیقیدانان بزرگ تاریخ از جمله یوهان سباستین باخ تأثیر گذاشت. باخ دست کم ده قطعه از ساختههای ویوالدی را برای سازهای مختلف دوبارهنویسی کرد.
حتی آهنگسازان امروزی هم از ویوالدی الهام میگیرند و قطعات او منبع الهامی برای خلق آثار تازه است. اگر شما هم کنجکاوید این نابغه دوره باروک را بهتر بشناسید، در ادامه این نوشته همراه ما باشید. برای خواندن زندگینامه دیگر بزرگان موسیقی میتوانید به وبلاگ مدیر تولز مراجعه کنید.
تولد، کودکی و جوانی آنتونیو ویوالدی
آنتونیو ویوالدی در چهارم مارس سال ۱۶۷۸ در ونیز متولد شد. پدرش، جووانی باتیستا، در ابتدا شغل آرایشگری داشت، اما بعد به موسیقی روی آورد و نوازنده ویولن شد. او همچنین به عضویت اتحادیه موسیقیدانان سانتا چچیلیا درآمد. به نظر میرسد اولین استاد ویولن ویوالدی، رئیس همین اتحادیه، یعنی جووانی لگرنتزی، بوده است.
ویوالدی نواختن ویولن را ابتدا با راهنماییهای پدرش فرا گرفت، اما در پانزده سالگی تصمیم گرفت برای کشیش شدن آموزش ببیند. در سن بیست و پنج سالگی به طور رسمی به این مقام رسید و به خاطر رنگ موهایش، او را “کشیش موقرمز” صدا میزدند. اما این شغل برای ویوالدی مدت زیادی ادامه نداشت. به دلیل یک بیماری تنفسی، او قادر نبود مراسم عشای ربانی — که یکی از آیینهای اصلی مسیحیت است — را به درستی انجام دهد. به همین دلیل، از سمت خود به عنوان کشیش کنارهگیری کرد.
آغاز کار به عنوان مدرس ویولن
آنتونیو ویوالدی در سن ۲۴ سالگی، در اول دسامبر ۱۷۰۳، به عنوان معلم ویولن در پرورشگاهی به نام اوسپداله دلا پیتا مشغول به کار شد. در این پرورشگاه، پسرها حرفههای مختلف میآموختند و دختران به یادگیری موسیقی میپرداختند. ویوالدی قطعات زیادی از جمله کنسرتو و آثار مذهبی برای دانشآموزان این مرکز تصنیف کرد. به لطف تلاشهای او، ارکستر پرورشگاه به محبوبیت و شهرت زیادی دست یافت.
ویوالدی در این مرکز موفقیتهای هنری چشمگیری داشت، اما در سال ۱۷۰۹ مدیران پرورشگاه تصمیم گرفتند او را از کار برکنار کنند. یک سال بعد، آنها از این تصمیم خود پشیمان شدند و دوباره از او دعوت کردند تا به اوسپداله دلا پییتا بازگردد.
پس از بازگشت، ویوالدی تا سال ۱۷۱۷ به همکاری خود با پرورشگاه ادامه داد و در آخرین سال فعالیتش نیز به عنوان مدیر بخش موسیقی خدمت کرد. از سال ۱۷۱۷ به بعد، فرصتهای شغلی تازهای برایش پیش آمد و پرورشگاه را ترک کرد؛ با این حال، او ماهانه دو کنسرتو برای آنجا مینوشت و هرگاه در ونیز بود، پنج جلسه تمرین با ارکستر داشت.
معروفترین اثر آنتونیو ویوالدی؛ چهار فصل
آنتونیو ویوالدی قطعههای معروف زیادی ساخته است، اما بدون شک مشهورترین کار او در میان همه، قطعهی «چهار فصل» است. او این قطعه را زمانی خلق کرد که در دربار مانتوئا مشغول به کار بود. ویوالدی از سال ۱۷۱۶ به فکر ساخت چنین اثری افتاده بود، اما در نهایت بین سالهای ۱۷۱۸ تا ۱۷۲۰ آن را به پایان رساند.
«چهار فصل» در واقع از چهار کنسرتو برای ویولن تشکیل شده است. هر کدام از این کنسرتوها بیانگر یکی از فصلهای سال هستند. در این قطعه، ویوالدی کوشیده تا با موسیقی، صداهایی مانند آواز پرندگان، توفان و حتی زمزمهی حشرات را به گوش برساند.
سالهای آخر زندگی ویوالدی
در اوج موفقیتش، ویوالدی سفارشهای مهمی از بزرگان اروپا مانند سفیر فرانسه و پادشاه اتریش دریافت میکرد. پادشاه اتریش حتی یک نشان طلای شوالیه به او هدیه داد و از او دعوت کرد تا به وین برود. ویوالدی نیز در سال ۱۷۳۰ با پشتیبانی پادشاه، به همراه پدرش راهی شهرهای پراگ و وین شد.
اما متأسفانه کمی پس از کوچ ویوالدی، پادشاه اتریش، چارلز ششم، درگذشت و ویوالدی در آن سرزمین تنها و بیپشتیبان ماند. مرگ پادشاه و تغییر سلیقهی مردم در موسیقی، باعث شد اوضاع مالی ویوالدی رو به ضعف بگذارد و سالهای آخر عمرش را با دشواری سپری کند. سرانجام، آنتونیو ویوالدی در سال ۱۷۴۱ در اثر یک عفونت داخلی درگذشت.