کوه دماوند، این قله سر به فلک کشیده و با شکوه، مانند تاجی درخشان بر سر رشته کوه‌های البرز ایستاده است. این کوه، نماد استواری و زیبایی سرزمین ماست.
در روزهای آفتابی، وقتی خورشید طلوع می‌کند، نوک قله دماوند با برف‌های سفید و درخشانش، مانند الماسی می‌درخشد. گاهی اوقات هم ابرهای پنبه‌ای، مانند شالی به دور کمر این کوه بزرگ پیچیده می‌شوند و آن را در آغوش می‌گیرند.
هرچه به قله نزدیک‌تر می‌شوی، هوا سردتر و نفس کشیدن سخت‌تر می‌شود. اما وقتی به بالا نگاه می‌کنی، مناظر اطراف آنقدر زیبا هستند که همه خستگی‌ها را از یاد می‌بری. از بالای کوه، می‌توانی دشت‌های سبز، رودخانه‌های باریک مانند نوارهای نقره‌ای و شهرهای کوچک را ببینی که مانند نقاشی‌ای زیبا در پایین گسترده شده‌اند.
در پایین کوه، چشمه‌های آب گرم وجود دارد که بخار از آنها بلند می‌شود. این چشمه‌ها یادآور این هستند که دماوند، کوهی آتشفشانی و زنده است. در فصل بهار، دامنه‌های کوه پر از گل‌های رنگارنگ می‌شود و منظره‌ای تماشایی به وجود می‌آورد.
دماوند فقط یک کوه نیست؛ او مانند غول مهربان و قدیمی است که قرن‌هاست ساکت و آرام ایستاده و شاهد تاریخ کهن این سرزمین بوده است. نفس‌کشیدن در هوای پاک آن و نگاه کردن به آسمان آبی بالای قله، حس آرامش و آزادی فوق‌العاده‌ای به انسان می‌دهد. دماوند، مظهر صلابت و زیبایی طبیعت ایران است.
کوه دماوند، این قلهٔ باشکوه و رفیع، نماد استواری و زیبایی سرزمین ماست. در این نوشته، می‌خواهیم با زبانی ساده و روان، با این کوه سترگ آشنا شویم. این متن به گونه‌ای تهیه شده که دانش‌آموزان عزیز بتوانند با شیوهٔ صحیح نوشتن و تقویت مهارت‌های نویسندگی خود بیشتر آشنا شوند. در ادامه با ما همراه باشید.
موضوع انشا کوه دماوند
بی‌گمان با شنیدن نام دماوند، تصویر کوهی سر به آسمان کشیده با قله‌ای پوشیده از برف و آسمانی پاک و آبی در ذهن شما پدیدار می‌شود. این کوه، نماد استواری و اصالت ایران زمین است و شکوهی چنان دارد که در کلام نمی‌گنجد.
کوه دماوند با بلندای ۵۶۱۰ متر، بلندترین قله در ایران است که در قلب رشته‌کوه البرز جای گرفته. این کوه در جنوب استان مازندران و نزدیک به شهر آمل قرار دارد.
در دامنه‌های این کوه، دشت‌هایی از لاله‌های سرخ خودرو به چشم می‌خورند و گیاهان دارویی فراوانی در آن می‌رویند که بر زیبایی‌های دماوند می‌افزایند. رودهای پرآب و همیشه جاری مانند رود هراز، از دامنه‌های آن سرچشمه می‌گیرند و چشم‌اندازی تماشایی پدید می‌آورند.
دماوند یک آتشفشان نیمه‌فعال است که آخرین بار نزدیک به ۶۰۰ هزار سال پیش فوران کرده و از این رو، یکی از پدیده‌های مهم زمین‌شناسی در ایران به شمار می‌رود.
در روزهای آفتابی و هوای پاک، می‌توان این کوه را از شهرهای اطراف دریای خزر و حتی تهران به روشنی دید. قله برفی آن، نمایی دل‌انگیز برای مردم آن سامان پدید آورده و جایگاه ویژه‌ای برای کوهنوردان و ماجراجویان است؛ تا جایی که شمار زیادی صعود موفق توسط ایرانیان بر روی این کوه ثبت شده است. اگر در فصل زمستان به اطراف دماوند سفر کنید، کوه را سفیدپوش و پیست اسکی آن را پر از اسکی‌بازان خواهید دید.
هرگاه نام دماوند بر زبان می‌آید، یاد شاهنامه و داستان‌های کهن در دل زنده می‌شود. دماوند شاهد نبردهای پهلوانان ایران با دیوها بوده و در سینه خود هزاران افسانه نگه داشته است. کمتر شاعر بزرگی است که شعری در ستایش دماوند نسروده باشد. چنان که ملک‌الشعرای بهار می‌فرماید:
ای دیو سپید پای در بند
ای گنبد گیتی ای دماوند
دماوند با آن شکوه بی‌همتا، در عین زمین‌گیر بودن، سرافرازانه به آسمان می‌نگرد.
دماوند چون عروسی است که سر به آسمان سوده و چادری سفید بر سر دارد. زیر آسمان نیلگون و در پرتو آفتاب تابان، با دامنی از لاله‌های سرخ، به انسان‌ها و گذر روزگار می‌نگرد. با وجود آتشی که در درونش شعله می‌کشد، آرامشی همچون نسیم خنک بهاری از خود نشان می‌دهد و هرگز از عشقی که آتشش در جان افکنده، شکوه نمی‌کند.
انشا از زبان کوه
انشا اختصاصی – نویسنده: نگین فتحی