گلوکن اشپیل که با نام بلز نیز شناخته میشود، یک ساز موسیقی از خانواده سازهای کوبهای است که نتهای مشخص و کوکشدهای دارد. در این ساز، صدا از طریق تیغهها یا نوارهای فلزی ایجاد میشود. بلز از نظر ظاهری شبیه به ساز زیلوفون است، اما صدای آن نازکتر و شفافتر بوده و حالتی زنگمانند دارد. در ادامه این نوشته از وبلاگ آموزشگاه موسیقی الهام، اطلاعات بیشتری درباره ساز بلز کسب خواهید کرد.
گلوکن اشپیل
این ساز در ابعاد گوناگونی تولید میشود و برخی از انواع آن، مانند یک جعبه روی پایه یا میز قرار میگیرد. مانند ساز زایلوفون، ساز بلز یا گلوکناشپیل هم نزد کودکان محبوبیت دارد.
کارل ارف از دهه ۱۹۳۰ میلادی از این ساز در زمینه موسیقی کودک استفاده کرد. نمونههای مخصوص کودکان، محدوده صوتی کوچکتری دارند و به صورت دیاتونیک کوک میشوند. تیغههای آنها نیز روی یک قاب شبیه به تغار نصب شدهاند. این ساز در محدودههای صدایی مختلفی ساخته میشود.
گلوکناشپیل (بلز ارکستری) متشکل از مجموعهای از صفحات فلزی صاف است که با دو چکش بر روی آنها کوبیده میشود و صدایی فلزی، درخشان و زنگوار ایجاد میکند. این ساز نیز مانند زایلوفون در اندازههای مختلف تولید میشود.
گستره صوتی گلوکن اشپیل
گلوکناشپیل محدوده صوتیای حدود دو و نیم اکتاو دارد و صدایی که تولید میکند، حدود دو اکتاو پایینتر از نتی است که برای آن نوشته شده است. نتنویسی این ساز با کلید سل انجام میشود.
گلوکناشپیل که به آن بلز نیز گفته میشود، یک واژه آلمانی است و معنی آن “نواختن زنگ” میباشد. این نام به صدای زنگهای کوچک اشاره دارد. سازهای اولیهای که این نام را داشتند، در واقع مجموعهای از زنگهای کوچک بودند که یا گروهی از نوازندگان آنها را مینواختند یا با یک مکانیسم پیچیده به صدا درمیآمدند.
در اواخر قرن هفدهم، تیغههایی از جنس فولاد جایگزین آن زنگها شدند. در ابتدا این تیغههای فلزی فقط به عنوان جایگزینی برای زنگهای واقعی به کار میرفتند، اما خیلی زود استفاده از آنها باعث به وجود آمدن ساز جدیدی شد که همان گلوکناشپیل امروزی است.