استاد احمد عبادی از نوازندگان بسیار نامدار و تاثیرگذار سهتار بود. کارهای او نقش مهمی در شناساندن و ارزشگذاری این ساز ایرانی داشت. او در نواختن سهتار استادی بیهمتا بود و سبک منحصربهفردی داشت؛ بهگونهای که تقلید از شیوهٔ نوازندگی او برای دیگران تقریباً غیرممکن بود. در این میان، داستان جالبی دربارهٔ سهتار ناصرالدینشاه و استاد عبادی وجود دارد که شنیدنش خالی از لطف نیست. در ادامه این نوشته در وبلاگ مدیرتولز میتوانید این روایت را بخوانید. با ما همراه باشید.
داستان سه تار ناصرالدین شاه و استاد عبادی
استاد عبدی علاقه زیادی به سهتاری داشت که متعلق به ناصرالدینشاه قاجار بود و بر اثر یک رشته رویدادهای غیرمنتظره، سرانجام به دست او رسید.
ماجرا از این قرار بود که در سفر دوم ناصرالدینشاه به اروپا، یکی از ایرانیان مقیم فرانسه، یک سهتار با خود به همراه برد. بعدها، وقتی آن شخص به ایران بازگشت، سهتار را به یکی از بستگانش هدیه داد.
یکی از شاگردان میرزا عبدالله — که فرزندخواندهٔ همان شخص بود — نواختن سهتار را نزد او آغاز کرد، اما پس از مدتی، ادامه نداد و آموزش را رها کرد.
چهل سال بعد، هنگامی که این شاگرد سابق، دیگر صاحب نوه و نتیجه شده و پا به سن گذاشته بود، روزی رادیو را روشن کرد و نوای سهتار استاد عبادی را شنید.
با شنیدن این صدا، یاد استادش میرزا عبدالله افتاد و به دامادش گفت:
«هر بار که صدای سهتار این نوازنده را از رادیو میشنوم، یاد استاد بزرگوارم میرزا عبدالله میافتم.»
دامادش که با عبادی آشنایی داشت، لبخندی زد و گفت:
«اتفاقاً نوازندهای که میشنوید، پسر همان میرزا عبدالله است.»
شاگرد سابق با شنیدن این خبر گفت:
«من سهتاری دارم و دوست دارم آن را به یاد درسهایی که از میرزا عبدالله آموختم، به پسرش هدیه کنم.»
وقتی سهتار به دست عبادی رسید، پس از تعمیر سیم و پردههای آن، شروع به نواختنش کرد. عبادی بعدها در این باره گفته بود:
«پیش از آن که زخمه بر سیم این سهتار بزنم، مدتی در فکر فرو رفتم و از بازی روزگار شگفتزده شدم؛ چطور ممکن است پس از این همه سال، چنین ساز ارزشمندی دوباره به دست من رسیده است.»