حسین علیزاده، نامزد دریافت ۳ جایزه گرمی

حسین محمد علیزاده، که بیشتر مردم او را به نام حسین علیزاده می‌شناسند، یک هنرمند بزرگ در زمینه موسیقی است. او آهنگ‌ساز، نوازنده چیره‌دست تار و سه‌تار، و پژوهشگر موسیقی ایرانی است. از دیگر ویژگی‌های برجسته او، نامزدی برای دریافت سه جایزه معتبر گرمی می‌باشد. در ادامه این نوشته، با این استاد موسیقی ایران بیشتر آشنا خواهیم شد.

زندگی نامه حسین علیزاده

حسین علیزاده در اول شهریور سال ۱۳۳۰ متولد شد. پدر او اهل شهر ارومیه و مادرش زاده تهران بود. او دو فرزند به نام‌های صبا و نیما دارد که صبا کمانچه می‌نوازد و نیما نیز با رباب و تار آشناست. هر دو فرزند او اکنون در گروه موسیقی هم‌آوایان فعالیت می‌کنند که زیر نظر پدرشان اداره می‌شود. علیزاده از بنیان‌گذاران و اولین مدیر خانه موسیقی ایران بوده و در حال حاضر به عنوان سخنگوی شورای عالی خانه موسیقی ایفای نقش می‌کند.

مسیر هنری

علیزاده از همان سنین کم، در مدرسه‌ای در تهران که هوشنگ ظریف در آن به بچه‌ها موسیقی آموزش می‌داد، به این هنر علاقه‌مند شد. استاد ظریف، استعداد و علاقه زیاد او را دید و باعث شد تا علیزاده به هنرستان موسیقی معرفی شود.

او در هنرستان، نزد استادان بزرگی مانند حسین دهلوی و خود هوشنگ ظریف، دوره‌های موسیقی را گذراند و سپس بدون وقفه، در سال ۱۳۴۹ به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران راه یافت. در دانشگاه نیز از محضر استادان برجسته‌ای مانند داریوش صفت، نورعلی خان برومند، حبیب الله صالحی، عبدالله خان دوامی و دیگران بهره برد و ردیف‌های موسیقی ایرانی و همچنین نوازندگی تار و سه‌تار را به صورت تخصصی فراگرفت. او در نهایت در رشته‌ی نوازندگی و آهنگسازی از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. علیزاده در سال ۱۳۴۷ به ارکستر رودکی پیوست.

عضویت او در کانون چاووش، همراه با دیگر بزرگان موسیقی ایران مثل محمدرضا لطفی و پرویز مشکاتیان، منجر به خلق آثاری ماندگار به نام آلبوم‌های چاووش شد. همچنین، با تدریس به هنرجویان جوان، نقش مهمی در پرورش نوازندگان و موسیقی‌دانان پس از انقلاب ایفا کرد. بسیاری از ترانه‌های انقلابی آن دوره، مانند تصنیف شهید با خوانندگی شهرام ناظری، از ساخته‌های علیزاده در آن سال‌هاست.

 تحصیل در آلمان

حسین علیزاده در آغاز دهه شصت خورشیدی برای ادامه تحصیل و تدریس راهی آلمان شد. او در دانشگاه آزاد برلین به فراگیری موسیقی پرداخت. در همین دوران بود که او قطعه‌ی «عصیان» را به عنوان پروژه پایانی دوره تحصیلی خود خلق کرد.

بازگشت به ایران

حسین علیزاده پس از پایان تحصیلاتش در سال ۱۳۶۷ به ایران بازگشت و قطعات “شورانگیز” و “ترکمن” را اجرا کرد. نتیجه این فعالیت‌ها، گشودن راهی تازه در موسیقی سنتی ایرانی بود. در سال‌های آغازین دهه هفتاد، او به سمت ریاست هنرستان موسیقی منصوب شد.

از دیگر کارهای هنری او می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
تک‌نوازی و همکاری با ارشد تهماسبی، ضبط آثارش، ارائه سخنرانی در ایران و دیگر کشورها، اجرای کنسرت‌های متعدد در داخل و خارج از ایران، نوشتن کتاب‌هایی مانند «ده قطعه برای تار»، تولید نوارهای آموزشی، تدریس سازهای تار و سه‌تار، ساختن موسیقی برای فیلم‌ها و اجرای ردیف موسیقی میرزاعبدالله فراهانی.

همکاری با شجریان

علیزاده در اواخر دهه هفتاد، همکاری نزدیک و پرباری را با استاد آواز ایران، محمدرضا شجریان شروع کرد. او به همراه همایون شجریان و کیهان کلهر، برنامه‌های هنری فوق‌العاده‌ای را در ایران و دیگر کشورهای جهان به نمایش گذاشت.

یکی از کارهای بسیار معروف این دوران، کنسرت همنوا با بم است که برای تمام دوستداران موسیقی شناخته‌شده می‌باشد. این همکاری هنری میان علیزاده و شجریان، منجر به ساخت آلبوم‌های ماندگاری مانند فریاد، داد و بیداد، زمستان و… شد.

جوایز هنری

او یکی از آهنگسازان بسیار admired موسیقی فیلم در ایران است.
علیزاده با دریافت چهار سیمرغ بلورین برای فیلم‌های گبه، زشت و زیبا، آواز گنجشک‌ها و ملکه، به همراه مجید انتظامی و محمدرضا عقیلی، بیشترین تعداد سیمرغ بلورین را در بخش بهترین موسیقی متن از جشنواره فیلم فجر به دست آورده است.
یکی از بزرگترین دستاوردهای او، نامزدی در جشنواره گرمی است. علیزاده تاکنون برای آلبوم‌های فریاد، بی‌تو به سر نمی‌شود و به تماشای آب‌های سپید در بخش بهترین آلبوم موسیقی جهانی، نامزد دریافت جایزه گرمی شده است. جشنواره گرمی، معتبرترین مراسم ضبط و پخش موسیقی در آمریکا و جهان به شمار می‌رود.